Thibault urodził się w końcu XVI w w rodzinie bogatego handlarza tkanin – Henryka Thibault. Od dziecka fascynowała go broń biała – szczególnie rapiery. Ojciec miał jednak dla syna inne plany. Liczył, że ten przejmie po nim schedę i rozwinie rodzinny interes.

Niestety Thibault od małego był chorowity. Gdy miał niespełna 10 lat lekarze wydali wyrok – Thibaultowi zostało ledwie kilka lat życia.

Ojciec wzywał i opłacał kolejnych medyków, ale werdykt był zawsze taki sam. W końcu poddał się i pozwolił synowi na realizację swoich marzeń. Tym sposobem Thibault zaczął pobierać nauki u mistrza Lamberta van Someron. Lata mijały – Thibault choć chorowity okazał się urodzonym talentem szermierczym. Błyskawicznie się uczył i wkrótce osiągnął poziom swojego mistrza. Najdziwniejsze było jednak to, że wciąż żył. Niektórzy powiadają, że co noc staje do pojedynku z samą śmiercią i co noc tę walkę wygrywa. Ojciec, widząc że syn dorasta i ma się dobrze, powierzył mu część rodzinnego interesu.

W czasie jednej z wypraw handlowych Thibault trafił do Hiszpanii. Tam w Sanlúcar de Barrameda, w dolinie Gwadalkiwiru, po raz pierwszy od wielu lat spotkał lepszego od siebie szermierza.

Jakiś nieznajomy starzec w wytartym stroju z naszytym krzyżem kawalera „Ordem do Hábito de Cristo” potrącił Thibaulta. Wywiązała się sprzeczka a, że nieznajomy nie chciał przeprosić Thibault sięgnął po broń by dać mu nauczkę. Nieznajomy nawet nie dobył broni. Podniósł tylko okutą laskę na której się wspierał i zaatakował. Thibault łatwo sparował i odepchnął cios. Jednak przeciwnik, reagując na nacisk ostrza, zmienił tylko położenie ręki i kontynuował atak. Thibault zdał sobie sprawę, że jego obrona doprowadziła go jedynie do jeszcze gorszej sytuacji i znów musi się bronić. Każde działanie, każdy ruch spotykały się z natychmiastową odpowiedzią nieznajomego. Wyglądało to tak jakby rapier Thibaulta i laska starego rycerza zostały ze sobą połączone niewidzialna więzią.

W końcu, po kilku ruchach nieznajomy wykorzystał minimalnie zbyt silne parowanie Thibaulta, oderwał laskę od ostrza i uderzył w powstałe otwarcie. Thibault został rozbrojony. Stał na placu i emocje w nim wrzały.

Z jednej strony był wściekły i upokorzony, z drugiej – zafascynowany. Zapytał nieznajomego kim jest. – Jerónimo Sánchez de Carranza, emerytowany Wielki Mistrz Zakonu Szaty Chrystusa. „Masz talent. Chodź za mną”. I tak Thibault rozpoczął naukę u twórcy la Verdadera Destreza, prawdziwej sztuki szermierczej.

Gdy Carranza zmarł Thibault wrócił do ojczyzny. Tam, na turnieju w Roterdamie, przed zgromadzeniem mistrzów holenderskich szkół walki i na oczach samego Maurycego Orańskiego pokonał wszystkich przeciwników. Nietypowy styl walki zwrócił uwagę księcia i fechtmistrzów. Pozostali jednak sceptyczni. Thibault ze spokojem oznajmił, że jest w stanie pokonać każdego kto ma jakieś wątpliwości.

Tak doszło do jednego z najbardziej nietypowych pojedynków w historii. Rozesłano wieści. W oznaczonym czasie, na rynku, przy Prinsenhof w Rotterdamie rozstawiono szranki. Co rano, przez 3 dni, Thibault w nich stawał. Każdy chętny mógł skrzyżować z nim ostrze. Co wieczór Thibault schodził niepokonany.

Książe i jego goście oglądali z okien pałacu ten niezwykły spektakl jednego aktora. Wydarzenie to odbiło się szerokim echem na kontynencie i ugruntowało pozycję Thibaulta. Dzięki patronatowi króla Ludwika XIII napisał i wydał traktat szermierczy. Uczył też fechtunku. Z czasem okazało się jednak, że dla wielu jego system był zbyt wymagający. Woleli inne, prostsze. Po wynalezieniu zamka skałkowego, pistolet zyskał popularność jako narzędzie samoobrony. Starzejący się Thibault, wzorem swojego starego mistrza Carranzy, odsunął się w cień i zaczął wieść niemal pustelniczy żywot na wsi.

Dziś Thibault ma bez mała 80 lat. Człowiek, któremu nikt nie dawał szans na osiągnięcie dorosłości wciąż co noc walczy ze śmiercią i wciąż wygrywa. Archanioł nakazał mu we śnie by udał się do Wiednia. Stary mistrz ma do wykonania ostatnie, najważniejsze zadanie. Ostatni pojedynek. Musi pokonać Nieprzyjaciela całej ludzkości.