Gerard to członek bractwa Czarnych Głów z Rygi. Nazwa wzięła się od tego, że ich patronem był św. Maurycy – wg. legendy czarnoskóry rzymski legionista. Gerard to mieszczanin ryski, który do niedawna prowadził w mieście szkołę szermierczą. Tak naprawdę nazywa się von Weissenwolf i jest nieślubnym synem Andreasa Ungnada von Weissenwolf.

Urodził się w 1608 roku. Jego matka była biedną praską plebejką i osierociła go w dzieciństwie. Gerard trafił do szpitala dla sierot w Pradze. Odebrał podstawowe wykształcenie. Miał też szczęście – znalazł pracę w lokalnej gildii Federfechter. Skoro świt wstawał myć podłogi i sprzątać sale ćwiczeń. W zamian pozwolono mu oglądać treningi. Najbardziej podobała mu się ginąca sztuka walki długim mieczem. Wieczorami po kryjomu ćwiczył wszystkie postawy używając do tego swojej miotły. Gdy był już nastoletnim młodzieńcem doszło do kłótni Gerarda z jednym z uczniów – zarozumiałym Węgrem Kabóca. Gerard pokonał pyszałka swoją miotłą. Widząc jego talent stary mistrz długiego miecza, przyjął go na ucznia.

Dorosły Gerard ruszył w świat. Po długiej podróży osiedlił się w Rydze gdzie został przyjęty do bractwa Czarnych Głów. Oficjalnie była to zwykła milicja miejska, ale to tylko pozory. W rzeczywistości w bractwie istniał wewnętrzny krąg, pozostałość po dawnych Kawalerach Mieczowych – zakonie rycerzy walczących z potworami na dalekiej północy Europy. Gdy doszło do sekularyzacji zakonu, część jego członków zeszła do podziemia i dała zaczątek bractwu. Gerard zdobył ich zaufanie i wkrótce został pasowany na brata zakonnego.

Tak został łowcą potworów. Oficjalnie założył szkołę fechtunku i był przykładnym mieszczaninem. Czasami znikał jednak na dłużej. Tylko nieliczni wiedzieli, że poluje wtedy na wilkołaki i inne stwory nawiedzające
licznie inflanckie lasy i błota…

Teraz Gerard ma 58 lat. W czasie polowania na potwory spotkał pogańską wiedźmę. Ta, w zamian za darowanie życia, powiedziała mu kim naprawdę jest. Wzięła do ręki pierścień z wyciętym w karneolu wizerunkiem wilka – jedyną pamiątkę po matce Gerarda. Wykorzystując wieszczy trans wyjawiła mu, że jego przyrodnim bratem jest David Ungnad von Weissenwolf – członek cesarskiej rady królewskiej. W wizji ujrzała wielkie niebezpieczeństwo zagrażające Cesarstwu i światu.

Gerard śmieje się z legend jakoby zabójcy potworów mieli nosić dwa miecze i to na plecach: „Trudno wyobrazić sobie mniej wygodny sposób przenoszenia broni. Jak niby to dobyć? No chyba, że ktoś ma ręce długie jak owe orangutany z dalekich Indii Wschodnich. Srebrny miecz? Ha! Paradne! Srebrna głownia nadaje się co najwyżej do krojenia masła. Srebro jest kiepskim materiałem na broń – ciężkie, nie mówiąc już o beznadziejnej twardości i sprężystości w porównaniu do stali. Wyobrażacie sobie to ciągłe zmienianie mieczy bo a to utopiec, a to za chwilę jakiś zbir, którego chłopska broń powrzyna się w naszą srebrną? Ktoś kto wpadł na taki pomysł musiał się z osłem na łby pomieniać. Przecież każdy miecz ma dwa ostrza – wystarczy jedno posrebrzyć i srebrem inkrustować. W walce ze śmiertelnikami używa się nieinkrustowanego ostrza, a gdy pojawi się zmora można ją ciąć fałszywym ostrzem i po sprawie.”