Zbliżało się południe. Zebrali się w murach wiedeńskiej szubienicy. To była dobra pora, aby spotkać się bez zbędnych świadków. Jak co niedzielę ludność Wiednia zapełniała kościoły, a egzekucje odłożono do poniedziałku i każdy starał się omijać złowróżbne miejsce.

W związku z elekcją do Wiednia przybyło wielu awanturników i pospolitych przestępców, kat miał zatem codziennie ręce pełne roboty.

Czeremis siedział na murze i wpatrywał się w gościniec. Na dole Anton i kilku mołojców przysłuchiwali się rozmowie syna strasznego Tuhaj-Beja i Bohuna. Horpyna skończyła zbierać zioła oraz pozyskiwać ingrediencje z wisielców i weszła między chłodne mury.

– Sułtan tylko na polowania jeździ, a wezyr? – usłyszała pytanie swojego dowódcy.

– Albo to on mój pan? – Azja odpowiedział Bohunowi – To tylko albański przybłęda. Gdyby nie jego ojciec, to wezyrem zostałby ktoś znaczniejszy. We mnie płynie krew wielkiego tatarskiego rodu, przed samym chanem jeno odpowiadam. Jak ludzie sułtana zapłacą, to im pomogę, jak inni zapłacą, to ludzi sułtana strzałami naszpikuję.

– Nas też? – Z uśmiechem zapytał Bohun.

– Nie turbuj się Kozacze. Wam z mojej ręki krzywda się nie stanie. Wysłannik chana rozmawia z Mazepą, polecił mi wam pomagać.

Azja liczył, że wysłannik chana i przebywający w Wiedniu incognito Iwan Mazepa – Wysłannik hetmana Doroszenki dojdą do porozumienia. Szczwany lis Doroszenko grał na dwa fronty, jak dawniej Chmielnicki. Niby współpracuje z Polakami, a za ich plecami szuka wsparcia u chana i sułtana. Azja liczył, że dane mu będzie udać się z listami do hetmana.

Będzie wtedy mógł odebrać zwyczajowe upominki i wybrać z nich, co lepsze kąski. Kto wie? Może jakąś smagłą brankę uda się wytargować… Jego rozmyślania przerwało krótkie gwizdnięcie. Czeremis wskazał na drogę.

– Nadjeżdża nasz ostatni umówiony. Człowiek Lubomirskiego – Rzucił Bohun.